Όταν υπάρχουν ζωντανά παραδείγματα, μέσω των οποίων, όχι απλά, η καλαθόσφαιρα, αλλά, γενικότερα, ο αθλητισμός κάλλιστα αποδεικνύεται, ότι είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, αυτά τα παραδείγματα, πρέπει να προβάλλονται, να διαδίδονται, για να αποτελούν διδάγματα για όλους!
Ένα τέτοιο ζωντανό παράδειγμα λοιπόν, είναι η Θεοδοσία Κυριάκου!
Η σημερινή φιλοξενούμενη της ιστοσελίδας του «BS», που μέσα από τα λεγάμενα της, θα λέγαμε ότι καταθέτει ψυχή, που βγαίνει μέσα από το πολύπλευρο ταλέντο της, το οποίο εκμεταλλεύεται με την καλύτερη έννοια, χάριν στον αυθεντικό ανθρωπισμό που τη διέπει!
«Είμαι μαμά, εκπαιδευτικός μα αυτό που με χαρακτηρίζει περισσότερο είναι το, ονειροπόλα. Ονειρεύομαι ένα κόσμο όπου όλοι θα νοιαζόμαστε λίγο περισσότερο για τον συνάνθρωπο μας. Ένα κόσμο στον οποίο θα ζούμε στο εμείς και όχι στο εγώ».
Εν αρχή λοιπόν, παρατέθηκαν κάποια λόγια από τη Θεοδοσία, λίγα λόγια, αλλά τόσο περιεκτικά, γιατί μέσα σε αυτά, περιέχεται όλο της το είναι, θα τολμούσα να γράψω!
Στη συνέχεια όμως, η ίδια έχει να πει, πολλά!
Με τη Θεοδοσία, γνωριστήκαμε μέσα από την ενασχόληση της με την καλαθόσφαιρα σε τροχοκάθισμα. Μου είχε κάνει εντύπωση τότε το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που δεν έχει αναπηρία έγινε φανατική οπαδός του αθλήματος αυτού. Στη συνέχεια είχα την ευκαιρία να την γνωρίσω σαν άνθρωπο και να αντιληφθώ πως δεν είναι μόνο μια ονειροπόλα όπως η ίδια χαρακτηρίζει τον εαυτό της. Είναι ένας άνθρωπος με πολύ αγάπη στη ψυχή της, η οποία προσπαθεί πολύ για την υλοποίηση του οράματος της – το ν’ αλλάξει τον κόσμο, αφιερώνοντας τον περισσότερο της χρόνο στην κοινωνική προσφορά και τις εθελοντικές δράσεις.
Αλήθεια, πως άρχισε η ενασχόληση σου με την καλαθόσφαιρα σε τροχοκάθισμα;
«Πριν από περίπου τρία χρόνια διατελούσα Πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας και Αθλητισμού σε ένα Ινστιτούτο. Από την θέση αυτή έκανα δράσεις σχετικά με τα θέματα αυτά. Επιπλέον, μέσα από κάποιες συνεργασίες που έχω με εφημερίδες και περιοδικά προσπαθούσα να γίνω η φωνή ανθρώπων ώστε να προβληθούν είτε οι ίδιοι είτε αυτό που αντιπροσωπεύουν. Μια μέρα λοιπόν ενώ χάζευα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είδα για πρώτη φορά τον Σωτήρη, παίχτη της ομάδας της Λευκωσίας. Συναντηθήκαμε για να μου δώσει μια συνέντευξη και έπειτα με κάλεσε στο γήπεδο για να γνωρίσω και την υπόλοιπη ομάδα. Από την πρώτη στιγμή που γνώρισα τους παίχτες της Nicoia Team Rollers ένιωσα μέλος της οικογένειας και άρχισα και εγώ να προπονούμαι μαζί τους. Σταμάτησα έπειτα από ένα ατύχημα που είχα το οποίο δεν μου επιτρέπει πλέον να παίζω καλαθόσφαιρα».
Παρόλα αυτά όμως είσαι πολύ ενεργή στον χώρο του αθλήματος αυτού μέσα πλεόν και από ένα νέο ρόλο που έχεις. Μίλησε μας λίγο για αυτό.
«Όταν πλέον δεν μπορούσα να προπονούμαι θέλησα να βρω άλλους τρόπους να προσφέρω στο άθλημα. Τότε, στην πρώτη συνάντηση μας με τον Σωτήρη είχα δώσει την υπόσχεση πως θα έκανα ότι μπορούσα για να βοηθήσω και μέσα από την δράση μου παραμένω ουσιαστικά πιστή την υπόσχεση αυτή. Θέλησα λοιπόν να βοηθήσω στην προβολή του αθλήματος χρησιμοποιώντας τα μέσα που είχα στη διάθεση μου. Πλέον, μέσα από την θέση της υπεύθυνης τύπου της καλαθόσφαιρας σε τροχοκάθισμα και σε συνεργασία με την Κυπριακή Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης και την Επιτροπή Καλαθόσφαιρας σε τροχοκάθισμα προσπαθούμε να κάνουμε αυτό το άθλημα ακόμη πιο γνωστό στο κοινό.
Πριν από λίγες μέρες άρχισε και η καμπάνια προβολής του αθλήματος. Ευελπιστούμε πως μέσα από την προβολή που θα δοθεί θα καταφέρουμε να φέρουμε περισσότερα άτομα με αναπηρία στο γήπεδο. Για όσους δεν γνωρίζουν θα ήθελα να αναφέρω πως μπορούν να συμμετέχουν και αρτιμελή άτομα στις ομάδες, οι οποίοι ονομάζονται εθελοντές. Υπάρχουν τέσσερις ομάδες καλαθόσφαιρας σε τροχοκάθισμα: ο ΑΠΟΠ στην Πάφο, ο Απόλλωνας και ο Ήφαιστος στη Λεμεσό και η Nicosia Team Rollers στη Λευκωσία».
Τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε δει τις ομάδες της Καλαθόσφαιρας σε τροχοκάθισμα να λαμβάνουν μέρος στις δράσεις για την Παγκόσμια μέρα για Άτομα με Αυτισμό στις δύο Απριλίου. Πως προέκυψε η πρωτοβουλία αυτή.
«Ναι όντως τα τελευταία δύο χρόνια οι ομάδες θέλοντας να λάβουν και αυτές μέρος στην πρωτοβουλία αυτή φοράνε τα μπλε τους για το “Light it up Blue”, φωτογραφίζονται μαζί και αφιερώνουν στον σκοπό αυτό τους αγώνες που διεξάγονται εκείνες τις μέρες. Με τον τρόπο αυτό δίνουν το μήνυμα πως μαζί είμαστε πιο δυνατοί. Αυτός ο τρόπος σκέψης χαρακτηρίζει ιδιαίτερα τους παίχτες των ομάδων, οι οποίοι πέραν από το αγωνιστικό κομμάτι επιτελούν και κοινωνικό έργο. Δεν είναι λίγες οι φορές που στάθηκαν δίπλα σε άτομα τα οποία μπορεί να είχαν ένα ατύχημα και απέκτησαν κάποια αναπηρία. Αυτά τα άτομα χρειάζονται στήριξη ώστε να μπορούν να αποδεχτούν τα νέα δεδομένα στη ζωή τους και να επανενταχθούν με έχοντας μια πολύ διαφορετική καθημερινότητα πλέον. Οι παίχτες λοιπόν των ομάδων καλαθόσφαιρας σε τροχοκάθισμα ενώνουν δυνάμεις όπου και όποτε χρειαστεί».
*Tο κείμενο συνεχίζεται μετά την παρακάτω φωτογραφία…
Είσαι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Παγκύπριου Συνδέσμου για Άτομα με Αυτισμό. Επειδή σε ξέρω προσωπικά γνωρίζω ότι γενικά δεν επιθυμείς να έχεις τέτοιου είδους τίτλους. Τί ήταν αυτό που σε έκανε να πάρεις τον ρόλο αυτό;
«Είναι γεγονός πως αποφεύγω τους «τίτλους» και ο λόγος είναι για να αποδείξω στον κόσμο πως δεν χρειαζόμαστε κανένα τίτλο για να μπορούμε να προσφέρουμε. Ίσως όντως να μπορούμε να κάνουμε πράγματα που θα επηρέαζαν μεγαλύτερη μάζα ανθρώπων μέσα από κάποια «θέση» αλλά παρόλα αυτά θεωρώ πως όταν κάνεις κάτι με αγάπη ο Θεός και το Σύμπαν θα σου στείλουν τους συνοδοιπόρους. Όσον αφορά τον Παγκύπριο Σύνδεσμο για Άτομα με Αυτισμό, ο λόγος που επέλεξα να συμμετέχω είναι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτόν. Η πρώτη επαφή μου με τον σύνδεσμο έγινε μέσω της συμβολής που είχα στις τελευταίες δύο καμπάνιες του «Light it up Blue». Μέσα από η διαδικασία αυτή είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον σύνδεσμο και το τόσο σημαντικό του έργο.
Η κυρία Τασούλα, πρόεδρος του συνδέσμου προέβη στη δημιουργία του πριν από 33 χρόνια όταν έφερε στον κόσμο ένα παιδί με αυτισμό. Αυτή, όπως και όλοι οι γονείς που φέρνουν στο κόσμο ένα παιδί με αυτισμό ανησυχούσε για το μέλλον του. Ο σύνδεσμος λοιπόν ιδρύθηκε για την στήριξη τόσο των ατόμων με αυτισμό όσο και των οικογενειών του. Αν και το κράτος πλέον στηρίζει οικονομικά τον σύνδεσμο οι ανάγκες είναι μεγάλες και γι’ αυτό χρειάζεται μια συνεχή προσπάθεια για ανεύρεση πόρων. Εδώ θα ήθελα να πω ότι το πιο σημαντικό κομμάτι για τα άτομα αυτά είναι η αποδοχή και η συμπερίληψη. Φανταστείτε πως μπορεί να νιώσει ένα παιδί που δεν το προσκαλούν οι συμμαθητές του στο πάρτι γενεθλίων τους γιατί είναι διαφορετικός, γιατί μπορεί να μιλά με πιο δυνατή φωνή ή να εκφράζει πιο έντονα τα συναισθήματα του. Αλήθεια, πόσο πόνο μπορεί να νιώσει αυτό το παιδί; Φανταστείτε πόσο μουντός θα ήταν ο κόσμος εάν υπήρχε μόνο άσπρο και μαύρο γύρω μας. Τόσο μουντή θα ήταν και η ανθρώπινη ύπαρξη αν ήμασταν όλοι όμοιοι. Αυτό που μας φοβίζει κάποτε είναι η άγνοια, το ότι δεν γνωρίζουμε σε τί διαφέρει κάποιος και πως να το διαχειριστούμε. Και εδώ έρχεται το θέμα της παιδείας. Τα παιδιά ίσως να έπρεπε να έχουν κάποιο μάθημα στο σχολείο κατά το οποίο να καλλιεργείται η ενσυναίσθηση».
Η αναφορά σου στα παιδιά και την καλλιέργεια ενσυναίσθησης μου δίνει «πάσα» για το επόμενο μου ερώτημα. Είσαι εκπαιδευτικός στην Αμερικανική Ακαδημία Λευκωσίας. Πέρυσι για πρώτη φορά στην Κύπρο είδαμε την ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση να ενώνουν δυνάμεις για ένα κοινό φιλανθρωπικό σκοπό. Πως προέκυψε η συνεργασία αυτή;
«Όπως είπα και κατά την διάρκεια της εκπομπής που μας φιλοξένησε την μέρα της διοργάνωσης «παιδεία είναι όσα θα διδάξουμε στα παιδιά μας και δεν θα τα βρούμε γραμμένα σε ένα σχολικό εγχειρίδιο». Τα παιδιά μας δεν θα θυμούνται πολλά από τα μαθήματα που παρακολουθούν κατά την διάρκεια των μαθημάτων. Οι αξίες με τις οποίες όμως θα τους μπολιάσουμε κατά τα χρόνια της φοίτησης τους είναι αυτές που θα κουβαλούν μαζί τους ως παρακαταθήκη. Μέσα λοιπόν από διάφορες δράσεις που κάνουμε σαν σχολείο στηρίζουμε διάφορους φιλανθρωπικούς οργανισμούς. Ένας από αυτούς είναι και ο ΠΑΣΥΚΑΦ. Αν και η συνεργασία μας με τον ΠΑΣΥΚΑΦ πάει κάποια χρόνια πίσω, πέρυσι πέραν από την συλλογή χρηματικού ποσού σκεφτήκαμε να καλέσουμε τα παιδιά μας να προσφέρουν τα μαλλιά τους για την δημιουργία περουκών για τα άτομα που παλεύουν με τον καρκίνο. Καλέσαμε λοιπόν την Σχολή Κομμωτικής της Β Τεχνικής Σχολής Λευκωσίας να συμπορευτεί μαζί μας για την επίτευξη του σκοπού αυτού. Μαθητές και εκπαιδευτές της σχολής ήρθαν στο σχολείο μας, κούρεψαν τους μαθητές μας και μαζί στηρίξαμε το έργο του ΠΑΣΥΚΑΦ».
*Tο κείμενο συνεχίζεται μετά την παρακάτω φωτογραφία…
Θα σε πάρω λίγο πίσω στον χρόνο. Σε ένα άλλο μεγάλο πρότζεκτ στο οποίο συνέβαλες κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid 19. Δεν γνωρίζουν πολλοί για το σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισες στη παγκύπρια εθελοντική προσπάθεια για τη δημιουργία ασπίδων προσώπου για το νοσηλευτικό προσωπικό. Μίλησε μας λίγο για αυτό.
«Λίγο πριν από την πανδημία η μαμά μου είχε αρχίσει να αντιμετωπίζει σοβαρά θέματα μα την υγεία της. Όταν άρχισε η πανδημία με πήρε τηλέφωνο και μου είπε πως την κάλεσαν να ετοιμάσει τον πρώτο θάλαμο υποδοχής για ασθενείς με Covid 19. Αυθόρμητα και από ενδιαφέρον για τη μητέρα μου την ρώτησα «γιατί από όλους πρέπει να είσαι εσύ;». Η απάντηση της αποστομωτική «γιατί κανένας στρατιώτης δεν λιποταχτεί στον πόλεμο». Αν και συνέχισα να ανησυχώ γι’ αυτήν η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να είχε τηρήσει κάποια άλλη στάση. Τότε ένοιωσα πως ήθελα και εγώ να προσφέρω με κάποιο τρόπο αλλά δεν ήξερα με ποιο. Η ευκαιρία δεν άργησε να έρθει.
Λίγες μέρες μετά είδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια νοσηλεύτρια της εντατικής μονάδας θεραπείας η οποία ρωτούσε εάν θα μπορούσαν εθελοντές να φτιάξουν ασπίδες προσώπου για τους νοσηλευτές του νοσοκομείου Λευκωσίας. Οι πρώτες είχαν φτιαχτεί στη Λεμεσό αλλά οι ανάγκες ήταν μεγάλες. Την επόμενη μέρα στήσαμε την ομάδα της Λευκωσίας με μια άλλη εθελόντρια και έβγαλα το πρώτο σχετικό άρθρο με τη βοήθεια του οποίου μαζεύτηκαν εθελοντές και χορηγοί. Άρχισα τότε να ψάχνω το πως αυτό θα μπορούσε να αποκτήσει παγκύπρια εμβέλεια. Τότε εντόπισα μια κοπέλα στην Πάφο η οποία μου είπε πως υπήρχαν νοσηλευτές σε καραντίνα οι οποίοι θα ήθελαν να φτιάξουν ασπίδες αλλά δεν είχαν υλικά. Της υποσχέθηκα να την βοηθήσω αν και δεν ήξερα πως. Προσευχήθηκα λοιπόν για βοήθεια. Δεν σου κρύβω πως μέσα από όσα έγιναν εκείνο το διάστημα δυνάμωσε η πίστη μου. Δύο μέρες μετά δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από μια οργάνωση η οποία μου κοινοποιούσε πως θα σταθούν δίπλα μου για την υλοποίηση του σκοπού. Ακολούθησαν και άλλα τέτοια τηλρφωνήματα. Στη συνέχεια με εθελοντές που επικοινώνησαν μαζί μου δημιουργήθηκαν ομάδες και στις άλλες πόλεις. Άνθρωποι από όλοι την Κύπρο ένωσαν τις δυνάμεις τους και στάθηκαν δίπλα στο νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό. Άνθρωποι που δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλο, αλλά τους ένωνε η επιθυμία για προσφορά».
Ξέρω πως τότε είχες πρόταση για να προβάλεις αυτό αλλά εσύ είχες αρνηθεί. Για ποιο λόγο;
«Η απάντηση μου κατά λέξη ήταν [τώρα βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Παλεύουμε με ένα αόρατο εχθρό]! Δεν υπάρχει χρόνος ούτε λόγος για περισσότερη προβολή πέραν από τα άρθρα που είχα βάλει. Είχα πει πως εάν κάποιος κάπου κάποτε με ρωτούσε για την προσπάθεια αυτή με πολύ χαρά θα μοιραζόμουν τα συναισθήματα που ένοιωσα μέσα από αυτή την προσπάθεια. Θα είχα πολλά να πω για αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους με τους οποίους συμπορεύτηκα. Με όραμα και αγάπη μπορούν να γίνουν υπέροχα πράγματα. Συχνά θα μ’ ακούσετε να λέω πως το όραμα μου είναι ν’ αλλάξω τον κόσμο. Δεν χρειάζεται να κάνουμε μεγάλα πράγματα για να έρθει η αλλαγή. Ο κόσμος αλλάζει και με τα μικρά που κάνουμε ώστε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους γύρω μας».
Ποια θα έλεγες είναι τα μεγαλύτερα «όπλα» που κουβαλάς μαζί σου στη προσπάθεια σου να συμβάλεις στην αλλαγή.
«Θα έλεγα ότι το πιο δυνατό είναι η αγάπη μου για τον άνθρωπο. Πολλές είναι οι φορές που θα είχα λυγίσει εάν η αγάπη για όσα κάνω δεν κρατούσε άσβηστη τη φλόγα της ψυχής μου. Επίσης θεωρώ πως έχω ένα χάρισμα δοσμένο από τον Θεό: το να ενώνω δυνάμεις ώστε να συμπορεύονται για την επίτευξη σκοπών για το κοινό καλό. Πιστεύω πως αυτό μου το κληροδότησε η αγαπημένη μου γιαγιά η οποία έδωσε πολύ αγάπη στους ανθρώπους προτού κλείσει τα μάτια της».
Με τι θα ήθελες να κλείσουμε;
«Με κάτι που είχε πει ο Δων Κιχώτης το οποίο αγαπώ πολύ: «Το να αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσα δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία, είναι δικαιοσύνη».
Κλείνω μα αυτό λοιπόν: Αγάπα άνθρωπε, Αγάπα»!
Περισσότερα για τη δράση της Θεοδοσίας Κυριάκου μπορείτε να δείτε στη σελίδα της εδώ
