📖Περίπου 3`30“
➡️Με τον εκλεκτό φίλο όσο και βέβαια αγαπητό συνάδελφο, τον Ανδρέα Γεωργιάδη, μας ενώνει μια κοινή όσο και πολύχρονη πορεία, επί των καλαθοσφαιρικών δημοσιογραφικών γεγονότων!
Προσωπικά, δεν μπορούσα να ζητήσω από κάποιον άλλο (λόγω βέβαια των Ερυθρόλευκων του αισθημάτων), για να… ξετυλίξει το δικό του «κουβάρι» των αναμνήσεων, λόγω της σημερινής επετείους, κατάκτησης του Ολυμπιακού, του πρώτου του Ευρωπαϊκού!
Ρώμη 24 Απριλίου του 1997…
Όταν ο Ολυμπιακός του Ντούσαν Ίβκοβιτς, κέρδισε την Μπαρτσελόνα και για πρώτη φορά, ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης και ενώ κατά την περιγραφή του ο Ανδρέας… εκστόμισε εκείνο το αξέχαστο… David Magic Rivers και με την (καλύτερη έννοια) έγραψε ιστορία!
✍️Δείτε λοιπόν πιο κάτω, πως ο ίδιος ο Ανδρέας εξιστορεί εκείνες της μέρες της Ρώμης:
Ασύλληπτη “ερυθρόλευκη” χρονιά το 1997 και όμως θα ξεκινήσω το κείμενο που με ιδιαίτερη χαρά μέσω του επικοινωνούμε, με Παναθηναϊκό! Καθώς η έναρξη της επαγγελματικής πορείας μου με τα μπασκετικά ευρωπαϊκά δρώμενα και δή αποστολές στο εξωτερικό, φέρει “πράσινο” χρώμα. Για λογαριασμό του ΡΙΚ, είχα βρεθεί στη Γαλλία και στο φάιναλ φορ, με επιστέγασμα το βράδυ της 11ης Απριλίου 1996 στο «Παλέ ντε Μπερσί» στο Παρίσι.
Με την τάπα του Στόγιαν, με τον Ντομινίκ να “χορεύει” και τον Παναγιώτη Γιαννάκη να κάνει τα πάντα για τον Μπόζιταρ Μάλκοβιτς, το “τριφύλλι” υπέταξε τη Μπαρτσελόνα με 67-66 και πανηγύρισε το πρώτο του Ευρωπαϊκό, ούσα παράλληλα η πρώτη ελληνική ομάδα που πετυχαίνει κάτι τέτοιο.
Στο πλάι του συγχωρεμένου Λάζαρου Παπαδημητρίου, που είχε τότε την ευθύνη της μετάδοσης, απορροφούσα κάθε δευτερόλεπτο της διοργάνωσης ως rookie, από το πρώτο τζάμπολ του 1ου ημιτελικού, το ισπανικό κλάσσικο Μπαρτσελόνα-Ρεάλ. Και ασφαλώς χτίζοντας σε αυτή τη ξεχωριστή εμπειρία, ήρθε το επιστέγασμα, η κορύφωση με την αποκλειστική ευθύνη μετάδοσης από πλευράς ΡΙΚ, των αγώνων του φ.φορ στο «Παλαέουρ».
Εκεί που έμελλε ο Ολυμπιακός να αναδειχθεί σε…Καίσαρας στην Ρώμη, θριαμβεύοντας στον τελικό επί της Μπαρτσελόνα, ανήμερα της Μεγάλης Πέμπτης, στις 24 Απριλίου 1997!
Και μέσα από αυτές τις λέξεις, θα προσπαθήσω να μοιραστώ μαζί σας ιδιαιτέρως ξεχωριστές στιγμές, από την κυριολεχτικά μοναδική εμπειρία. ‘Αγιες μέρες, Μεγάλη εβδομάδα ων και εν μέσω διαφόρων δυσκολιών με την τότε διαμονή μας, κυριολεχτικά “ολα τα λεφτά”, ήταν και όπως αποδείχθηκε το να σηκώσει την κούπα ο Γιώργος Σιγάλας. Και ευτυχώς ο παντοδύναμος θεός μας αξίωσε μαζί με χιλιάδες Ολυμπιακούς, να το ζήσουμε.
Ήταν η πραγματοποίηση του ονείρου του τότε προέδρου του μεγάλου Ολυμπιακού και ηγέτη, Σωκράτη Κόκκαλη, ο οποίος είδε με υπερηφάνεια την ομάδα που με κόπο δημιούργησε να φτάνει στο αποκορύφωμα της. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως παρέλαβε τον Ολυμπιακό από την 8η θέση της Α1 (1990-91) και μέσα σε λίγο χρόνια τον μετέτρεψε στην απόλυτη δύναμη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, φέρνοντας σημαντικούς προπονητές και παίκτες παγκόσμιας εμβέλειας, είτε από την Ευρώπη, είτε από την Αμερική.
Γνωστά τα γεγονότα της χρονιάς, από το στραπάτσο-κάζο του ΒΑΟ, στην κατάκτηση της κορυφής, με διπλό μπρέικ στα πλέι-οφ με Παναθηναϊκό και Παρτίζαν. Ο αείμνηστος Ντούντα ‘Ιβκοβιτς, ο “σοφός” του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πέραν της μαεστρίας που είχε να κοουτσάρει, υπήρξε εξίσου “εκρηκτικός” χαρακτήρας. Με ηχηρές κόντρες ανά διαστήματα και εν προκειμένω με Νάσο Γαλακτερό και Δημήτρη Παπανικολάου. Η οποία εν τέλει λειτούργησε και … ευεργετικά προς την κατάκτηση του 1ου Ευρωπαϊκού του θρύλου.
Η ατσαλένια άμυνα του Σιγάλα και οι 28 πόντοι του Ντέιβιντ Ρίβερς έδωσαν την πρόκριση στον τελικό, με αντίπαλο την Ολίμπια Λουμπλιάνας του δυναμικού Μάρκο Μίλιτς. ‘Οντας πραγματικός… Ράμπο…του πέρασε… χειροπέδες, κρατώντας τον, μόλις, στους 5 πόντους (ένα δίποντο και τρεις βολές). Όσον αφορά στην επίθεση, ο Ντέιβιντ Ρίβερς ξεκίνησε, όπως και ολοκλήρωσε, “αφηνιασμένος” το τουρνουά, εξού και το προσωνύμιο που πολύ αυθόρμητα και χωρίς ίχνος αλαζονείας, σωστά του αποδόθηκε από τον γράφων!
Το βράδυ μετά τον ημιτελικό, σε ένα τυχαίο συναπάντημα μας με τον αείμνηστο Ντούσαν ‘Ιβκοβιτς-παρέα με τον βοηθό του Κώστα Μπογατσιώτη, σε μία ειλικρινή κατάθεση ψυχής, εκμυστηρευόταν την ορθότητα της απόφασης του να “κλείσει” όλη την ομάδα σε ένα δωμάτιο, μετά το πατατράκ από το ΒΑΟ, κίνηση ματ για αντιστροφή του κλίματος και έπειτα, σύσφιξης των σχέσεων ανάμεσα στους παίκτες και όλο το σταφ.
Τον έβλεπα τόσο σίγουρο για την έκβαση του τελικού, καθώς είχε πολύ μεγαλύτερη έγνοια τον αγώνα με τους Σλοβένους. Και σε αυτό έκανε κοινωνούς τους παίκτες του, ήμασταν τυχεροί και μεις που βρεθήκαμε την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο σημείο.
Από εκείνη τη στιγμή, άρχισα μέσα μου να νιώθω όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για το πως θα έρθει το πρώτο! Ακολούθησε δε η θρυλική βόλτα στην παραλία αντί για προπόνηση, ανήμερα του αγώνα, με τους παίκτες να επιδίδονται σε διαγωνισμό για το ποιος θα ρίξει πιο μακριά βότσαλα, κάνοντας προσπάθειες ώστε να ρίξουν στην θάλασσα και τον, τότε, πιτσιρικά Δημήτρη Παπανικολάου. Τελικά, όπως αποδείχτηκε, εκείνος ο περίπατος τους έκανε καλό! Και κάτι ανάλογο έκανε και ο κόουτς Μπαρτζώκας, στο Λονδίνο το 2013 με το back2back!
Φθάνοντας η μεγάλη βραδιά του τελικού και αφού δεν κλείσαμε μάτι την προηγούμενη, η προσμονή ολοένα και μεγάλωνε. Δύομισυ ώρες πριν το τζάμπολ του τελικού με την “Μπάρτσα” και ενώ πήρα τη θέση μου στο χώρο σχολιασμού του επιβλητικού «Παλαέουρ» , είχα τη μεγάλη χαρά-ευτυχία, μπροστά μου στην εξέδρα να απλώνεται ένα απέραντο ερυθρόλευκο χρώμα, που άγγιζε τις 10 χιλιάδες! Και γω με την σειρά μου και λόγω αισθημάτων, αλλά και λόγω της παρουσίας “δικιάς” μας ομάδας, έγινα ένα μαζί τους!
Και παρόλο που τα πρώτα στάδια του τελικού, μόνο ιδανικά δεν ήταν, για τον Ολυμπιακό, αλλά και για μένα κυριολεχτικά. Και εξηγώ: Αδυνατώντας να αποδεχθώ το κάκιστο ξεκίνημα της ομάδας του ‘Ιβκοβιτς στον τελικό, με λάθη, χαμένα λέι-απ και χαμένες βολές, νάσου σε ένα τάιμ-άουτ το τηλέφωνο μου (τότε τα κινητά γνωστής μάρκας με την χαρακτηριστική αντένα!) να χτυπάει. Στην άλλη γραμμή από την Κύπρο, ο αείμνηστος πατέρας μου ‘Ακης Γεωργιάδης να μου λέει με θυμωμένο ύφος:
“Γιε μου σύνελθε, ο Ολυμπιακός θα συνέλθει, αλλά εσύ είσαι έξω από τα νερά σου, άτε πάρε μπρος βάλε μας καλά στο ματς και θα κάνεις τοπ μετάδοση με αίσιο τέλος”. ‘Οπερ και εγένετο.
Με τους Πειραιώτες να προηγούνται στο ημίχρονο με 31-29. Στο δεύτερο μέρος, οι παίκτες του Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν καταιγιστικοί, το μάτι τους… γυάλιζε, έβγαλαν περισσότερο πάθος στο παρκέ και με ηγέτη τον συγκλονιστικό Ντέιβιντ Ρίβερς, ο οποίος έκανε ό,τι ήθελε στο παρκέ, ολοκληρώνοντας τον αγώνα με 26 πόντους, οι Πειραιώτες νίκησαν την Μπαρτσελόνα με σκορ 73-58, με το +15 να αποτελεί, τότε, ρεκόρ διαφοράς πόντων σε τελικό της διοργάνωσης, κατακτώντας με πανηγυρικό τρόπο τον πολυπόθητο τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης.
O Ντέιβιντ “Magic” Ρίβερς, όπως τον χαρακτήρισα με αυτά που έβλεπα να κάνει στο παρκε, σημείωσε συνολικά και στους δύο αγώνες 54 (!) πόντους, αφήνοντας για “χάι-λάιτ” στις μνήμες του κοινού, τους αστραπιαίους αιφνιδιασμούς του, τα σήμα κατατεθέν του “coast to coast” με την χαρακτηριστική περιστροφή της μπάλας γύρω από την μέση του, τις ταχύτατες διεισδύσεις του, τις απολαυστικές σταυρωτές ντρίμπλες του που… ζάλισαν τον άμοιρο Γιοφρέσα!
Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται με λόγια, οι στιγμές που βίωσα, ανεπανάληπτες, μοναδικές, συγκλονιστικές! Και μέχρι σήμερα έχοντας φροντίσει και για αυτό ο πατέρας μου, έχω τη δυνατότητα να παρακολουθώ ξανά και ξανά αυτόν τον σπουδαίο τελικό, να συγκινούμαι να τα φέρνω όλα στο μυαλό μου και να πιάνω τον εαυτό μου να σκάει ένα πλατύ… ερυθρόλευκο χαμόγελο. Μία στιγμή που σαφώς σημάδεψε την μετέπειτα πορεία 28 χρόνων στον χώρο και που θα μείνει για πάντα ανεξίτηλη στην μνήμη μου. Χωρίς κανένα, μα κανένα ίχνος υπερβολής!
