Γιατί το (απόλυτα δικαιολογημένο) «αυτοκαλάθι» του Σλούκα… βρήκε δίκτυ σε λάθος στιγμή…

Περίπου 1`00“

Ήταν το πρόσωπο της καλαθοσφαιρικής χρονιάς στην Ελλάδα και παρά το ότι η χρονιά που ξεκινούσε για αυτόν περιείχε και αυτό το τεράστιο βάρος, δε χωράει καμιά αμφιβολία, ότι ήταν και ο κορυφαίος κατά τη διάρκεια της!

Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πως τα κατάφερε, έχοντας στην πλάτη αυτού του βάρους, γιατί δεν το λες και λίγο να αλλάζεις στρατόπεδο, αλλά να μην επιλέγεις το οποιοδήποτε άλλο, αλλά ακριβώς το αντίπαλο δέος…

Ήταν ο πλέον κομβικός στον τελικό της Ευρωλίγκας απέναντι στη Ρεάλ, ήταν ο πλέον κομβικός και στον χθεσινοβραδινό τελικό, που ήταν ο «τελικός των τελικών» για το Ελληνικό Πρωτάθλημα…

Όλα αυτά για τον Κώστα Σλούκα, που κατά τις δηλώσεις του μετά το τέλος της ψεσινής «τιτανομαχίας», που όπως εξελίχθηκε, την κέρδισε ο πιο τυχερός (σε τελική ανάλυση), έβγαλε από μέσα του και μιαν έντονη πικρία για τον τρόπο που αποχώρησε από τον Ολυμπιακό, πέρσι τέτοιον καιρό…

Σε μια στιγμή που το κλίμα στη νέα του ομάδα, τον Παναθηναϊκό, ήταν άκρως πανηγυρικό…

Αν λοιπόν κανείς από τους Πράσινους, του έλεγε ότι «τους κερδίσαμε ή τους κέρδισες μόνος σου και ασχολείσαι μαζί τους»;

Ή αν κανείς από τους Ερυθρόλευκους, του έλεγε ότι… «αφού ακόμα και τώρα, ασχολείσαι μαζί μας, πάντα θα ασχολείσαι»;

Ούτε ο ένας θα είχε και όλο το άδικο με το μέρος του, ούτε ο άλλος…

Αλλά ούτε και ο ίδιος ο Σλούκας!

Για τον οποίο, ήταν η κατάλληλη στιγμή να ξεσπάσει…

Βάση αγωνιστικής συγκυρίας, η απάντηση, είναι ναι! Ήταν η κατάλληλη στιγμή!

Πόσο μάλλον, όταν τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα και που μετά τη λήξη μιας τέτοιας σειράς τελικών, χρειάζονται και κάποιες μέρες οι παλμοί για να επανέλθουν στην κανονικότητα…

Όλα αυτά μαζί (συν το βάρος που κουβαλούσε όλη τη χρονιά), δικαιολογούν το ξέσπασμα…

Το οποίο – δικαιολογείται επαναλαμβάνω- θα μπορούσε να διατυπώσει σε κάποια από τα απομνημονεύματα του μετά από κάποια χρόνια και όταν θα ολοκλήρωνε την αγωνιστική πορεία του…