Ανάγνωση: Περίπου 60“
Τη Δωρίνα Ιωαννίδου, τη γνωρίζω από την εφηβική ηλικία της, τότε που τελούσε τα πρώτα βήματα της ως παίκτρια και αυτός ο… «περιαυτολογισμός», μάλλον επιβάλλεται, όσον αφορά τα λόγια που θα γραφτούν στο κείμενο που ακολουθεί.
Μια κοπέλα, που με όπλο το χαμόγελο και την πηγαία ευγένεια που τη διέπει, ήταν μαθημένη εξ` αρχής να δουλεύει σκληρά, ούτως ώστε ο στόχος να ανταμώσει το κέντρο!
Ερχόμενοι λοιπόν, στο παρών, ο (καθόλα φιλικός) «χωρισμός» της προπονήτριας πλέον, Δωρίνας Ιωαννίδου με την Ανόρθωση, αποτέλεσε το γεγονός της επικαιρότητας, όσον αφορά τουλάχιστον τη Γυναικεία καλαθόσφαιρα…
Ωστόσο το 7ετές οδοιπορικό που κατέγραψε, εργαζόμενη σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον, σαν αυτό της Ανόρθωσης (γεγονός για το οποίο -είναι η ωμή αλήθεια- η ομάδα της Αμμοχώστου, θαυμάστηκε από την ημέρα που επανήλθε στην καλαθοσφαιρική ζωή της Κύπρου), της απέδωσε… «master», τώρα που έχει αποχωρήσει, καθώς είχε την ευκαιρία να αποδείξει τις ικανότητες της, που είχαν δυο κορυφώσεις.
Η μια, ήταν η εμπιστοσύνη, ανάληψης του Εθνικού πηδαλίου της ομάδας Γυναικών Κ16 και η άλλη, η ανάληψη της Γυναικείας ομάδας της Ανόρθωσης.
Με εφόδια την ταπεινότητα και τον συνδυασμό αυτής, με την πίστη στις δυνάμεις της!
Χρυσό μετάλλιο με την Εθνική, 3η θέση στο περασμένο Πρωτάθλημα.
Όλα αυτά μαζί, εφόσον συμπτυχθούν σε ένα, αναπόφευκτα οδηγούν στο… «master» που προαναφέραμε, για το οποίο όμως, πρέπει να κλείσω με μιαν σημαντική επισήμανση…
Δυστυχώς αυτήν τη δεδομένη στιγμή, οι προοπτικές στη Γυναικεία καλαθόσφαιρα εδώ στον τόπο μας, δεν είναι και ιδανικότερες για (καλοπροαίρετη εννοείται) εκμετάλλευση του, γεγονός που γνωρίζουν όλοι και που πρέπει να προβληματίσει έντονα τους ιθύνοντες (γενικά και όχι αποκλειστικά, λόγω της Δωρίνας, εννοείται)!
